Mr. Boyfriend

Sinds een paar maanden heb ik een vriend. Een bijzonder geval, maar een aardige dibbes. Hij vertelde me dit weekend dat hij bij Cannibale Royale was gaan eten. Ik ben niet zo’n hipstermeisje dat iedere tent in Amsterdam kent, maar deze ken ik! Mijn 2.04 meter lange vader is namelijk een eersteklas carnivoor en hij schept graag op over de grootte van z’n biefstuk. Cannibale Royale is zijn favoriete restaurant. Dat is een tent waar je biefstuk van een kilo(!) kunt bestellen en waar de variant van 200 gram “Le Sympathique” wordt genoemd. Hun logo is een enorm vleesmes en alles wordt geserveerd op grote snijplanken. Een restaurant voor vleeseters dus. Of zoals ze zelf zeggen “De plek waar het gevoel van de oermens zonder gêne zegeviert!”

Uiteraard gun ik mijn vriendje zijn moment om op te scheppen over zijn biefstuk, dus ik vraag ‘Wat heb je gegeten dan liefie?’ – ‘Een groenteplankje!’ …. ‘Het was echt heel lekker.’
Ik dacht even dat hij een grapje maakte maar hij kijkt me aan als een blije puppy, zich van geen kwaad bewust. Hij heeft gewoon een groenteplankje gegeten bij de Cannibale Royale. Niks raars aan, toch? Zonder na te denken roep ik ‘Och liefie, jij bent zo lame!!’ Hij denkt dat ik een grapje maak en gaat vrolijk verder met zijn verhaal over het betreffende groenteplankje. Moet ik me nu zorgen maken? Gelukkig word ik bijna meteen gerust gesteld. En wel door de Cosmopolitan. Het bestellen van een groenteplankje bij de Cannibale Royale valt namelijk niet onder de “10 signalen dat jullie relatie niet de goede kant op gaat.” En hij staat op één in het lijstje van “10 signalen dat je een lieve vriend hebt.” Ik weet niet zeker of dit echt valt onder – “1. Hij vindt het leuk om je te verrassen.” Maar ik was verrast en hij lijkt er lol in te hebben, dus we doen het ervoor.

Geïnspireerd door het artikel “16 dingen waar je gelukkig van wordt”, ben ik maar een chocoladetaart gaan bakken. Ik ben een groentje wat bakken betreft. Er stond in het recept dat ik mijn taartbodem eerst 15 minuten blind moest bakken. Blind bakken? Gebeurt er in die eerste 15 minuten iets wat ik niet mag zien? Heeft dat beslag privacy-issues? Of is dit een soort “Heel Holland bakt”-codetaal die ik niet begrijp. Eigenlijk denk ik dat die Jamie Oliver gewoon een eersteklas comedian is. Die ziet het helemaal voor zich, al die bakkende huisvrouwen, geblinddoekt voor de oven met in de hand een vrolijk tikkende kookwekker in de vorm van een kip of een cactus. ‘That’s hilarious, man! Let’s put the 15 minute blind-baking in my next cookbook.’

Gelukkig klikte ik een stuk beter met de chocoladevulling. Die heb ik dan ook met liefde geroerd tot het een mooi glad beslag was zonder klontjes. Het glom als een spiegeltje. Met uiterste nauwkeurigheid goot ik de chocoladevulling in de blind gebakken taartbodem. Het zag er echt prachtig uit! Ik was zo trots! Dus vol trots laat ik mijn spiegelgladde chocoladetaart aan m’n vriendje zien. Wat doet hij? Hij zegt niks, kijkt naar de taart drukt zijn wijsvinger midden in het gladde beslag. Ik wilde hem slaan, maar ik had m’n taart nog vast en mijn ovenwanten aan. En die tune over huiselijk geweld krijg je echt niet meer uit je hoofd. “Niet vanzelf.” Hij drukt letterlijk zijn vinger in één van die 16 dingen waar ik gelukkig van zou moeten worden. En dat met diezelfde blije, onschuldige puppy-kop. Zich van geen kwaad bewust.