Zondagnacht 04:04 uur begon het pas te kriebelen. “We gaan op reis!” Alsof er zo’n Duracel-konijntje met een trommel wakker werd… in mijn hoofd! Dat konijn is niet meer gaan slapen tot we dinsdagmorgen op Schiphol het uitzwaai-comité nog een keer stevig knuffelden en naar de douane liepen. “Doeiiiiii”
Die nacht, om 24:00 uur Nederlandse tijd, staan we bij de bagageband op het vliegveld van Boston verjaardagsliedjes te zingen voor Niels. In Boston mag hij genieten van het feit dat hij de komende zes uur nog een jonge god van 33 lentes is. Casper (jeugdvriend van Niels, koning van de slechte grappen en onze host voor de komende vier dagen) staat ons buiten op te wachten. “Je kunt slapen het best zo lang mogelijk uitstellen. Laten we naar een van mijn favoriete kroegen gaan!” Een half uur later zitten we in een pub op het terrein van de Northeastern University met een flinke kan bier tegen de slaap te vechten. Na een uurtje knikkebollen, bijpraten en een pizza gaan we naar het huis van Casper en Jordan. – Echt zo’n geweldig Amerikaans huis met drie badkamers, een koelkast met een ijsmachine en een oven waar minstens twee kalkoenen in passen… 
Na een goede uitslaap-sessie mag Niels ook in Boston zijn verjaardag vieren. Cadeautjes, Amerikaans ontbijt met bagels en … Gouda kaas, de freedom trail, koffie met donuts, bier, wijn, oesters, Mexicaans eten en een concert van Frankie Rose inclusief twee voorprogramma’s. Oké, misschien was het een beetje ambitieus voor een eerste dag, maar saai was het in ieder geval niet!
We slapen de volgende dag uit tot 12:30 uur! Vol frisse energie gaan we richting Harvard University. Wat is het onwerkelijk om hier rond te lopen. Harvard is toch iets wat je vooral kent uit films. De campus is extreem groot en staat vol imposante gebouwen. Niels is vooral onder de indruk van de bomen. “Wat een mooie bomen!” is minstens een keer of tien voorbij gekomen. Nu moet ik zeggen dat ik nogal onder de indruk was van alle eekhoorntjes die op de campus rondlopen, dus wat dat betreft zijn we een lekker stel. 😉
Op onze laatste dag in Boston is Casper vrij. Hij neemt ons mee naar een plek vol “mooie bomen”: het park! Het hoogteverschil, de verschillende bomen, eekhoorns en het uitzicht over de stad is indrukwekkend. De volgende stop is een restaurantje aan het water, waar we de lokale specialiteit, clam chowder, eten. Soep met schelpdieren, waar je dan zoute koekjes in gooit. Prima concept! Vervolgens pakken we nog een lezing mee van Bill Clinton in het ijshockeystadion van de Northeastern University over het creëren van eenheid in de maatschappij. Mooi verhaal en interessante gastsprekers. Daryl Davis is er een om even op te zoeken. Hij wilde antwoord op zijn vraag ‘Waarom haat je me terwijl je mij niet kent?” dus ging hij (een donkere man) in gesprek met de leider van de Klu Klux Klan. Uit dat gesprek ontstaat een vriendschap en de leider verlaat de Klan. Even heel kort samengevat.
Zaterdagmorgen brengt Cassie ons naar Newburyport voor de bruiloft van Chris en Maredith. Maar daarover later meer.