Een goed begin is het halve werk zeggen ze. Nu ben ik al zeker 10 minuten bezig met de eerste regel van dit bericht, dus laat ik daar gewoon het begin van maken. We zijn op het eilandje Atauro in Oost-Timor en ik lig in een hangmat met de iPad op schoot. Uitzicht op zee, op Niels en op mijn voeten die vannacht waarschijnlijk buiten de klamboe hebben gekampeerd. Ze zitten vol met grote jeukende muggenbulten. (Nee mensen, het is heus niet alleen maar rozengeur en maneschijn op wereldreis.) Mijn laatste bericht is alweer een tijdje geleden, dus mijn missie voor vandaag is het schrijven van een update.
Na onze avonturen in Borneo hebben we eigenlijk een paar weken niet zo heel veel beleefd. We zijn naar Kuala Lumpur gevlogen en hebben daar plannen zitten maken voor de komende periode. Vijf dagen later vlogen we door naar Lombok. We zijn drie dagen in Kuta geweest en toen doorgereisd naar Gili Air. Daar hadden we via AirBnb een bungalowtje gehuurd voor twee weken. Even nergens heen, niet te veel nieuwe indrukken, maar iedere ochtend ontbijten voor het huisje, om de dag een work-out, iedere avond YouTube-yoga with Adriene, Javaans eten bij ons favoriete restaurant (Warung Sunny), veel snorkelen (met schildpadden), en een paar uurtjes per dag werken (en dan op zoek naar een plek met WiFi dat sterk genoeg is om grote bestanden te kunnen versturen). Heel lekker, maar er was dus niet zo veel om over te schrijven. (Oké, heel misschien ben ik smoesjes aan het bedenken waarom de laatste update alweer zo lang geleden is.)
Na die rustige weken hebben we wel zin in een beetje avontuur en Wanua Adventures klinkt best avontuurlijk. Vier dagen op een boot, slapen op het dek, varen van Lombok naar Flores en onderweg zwemmen, snorkelen, eilandjes bezoeken en op zoek naar manta rays en komodovaranen. Let’s go! Dat avontuur begint met een slingertocht van drie uur in een klein busje. Tweehonderd ruige golven later sta ik als een zombie naar de horizon te staren. Mevrouw geen-achtbaan-is-te-gek is zeeziek. Lang leve de wagenziektepilletjes van Niels! Normaal gesproken wordt die jongen al wagenziek van een drempel, maar hij was zo slim om er voor de busrit al eentje in te nemen en staat nu vrolijk te socializen op het schommelschip.
Van de 35 passagiers komen er 25 uit Nederland. Veel backpackende stelletjes en een paar stoere reizigers die Zuidoost-Azië solo verkennen. De dagen vliegen voorbij! We snorkelen met enorme manta rays, kleine haaien en grote zeeschildpadden. We spotten komodovaranen en zien vanaf de boot zelfs een paar keer een groep dolfijnen. De zonsondergang wordt gevierd met een flesje Bintang op het dek. Op zee zijn de sterren helderder dan ik ze ooit heb gezien. Voordat we het vaste land van Flores bereikt hebben, zijn er al plannen gemaakt om diezelfde avond nog met de hele groep pizza te gaan eten. Maar eerst douchen! Mijn haar is na vier dagen zout water, zon en wind echt één grote dreadlock. Gelukkig krijg ik het met behulp van een tube haarcrème, olie, conditioner en een uur lang, plukje voor plukje, kammen nog uit de knoop. Misschien is dit het teken dat het na 8 maanden echt tijd is om een kapper op te zoeken? 😉
Bij de pizzeria worden er plannetjes gesmeed voor de reis over Flores. Wij vormen een team met Louisa. Samen huren we een auto met chauffeur om in zes dagen van Labuan Bajo naar Maumere te rijden. Volgens het hostel is het een geweldige chauffeur die goed Engels spreekt en precies weet waar we moeten zijn. Dat blijkt als we hem ontmoeten toch een beetje anders te zijn. Hij spreekt geen Engels en moet regelmatig de weg vragen. Wij zijn de lulligsten niet, dus helpen we de beste man navigeren en we proberen hem een paar woorden Engels te leren. Niet geheel zonder succes: “My name is Boon. I am 32 years old. 12345678910.” Tijdens de trip verrast hij ons zelfs nog met “strawberry” en de fonetische tekstkennis van het volledige Vengaboys-repertoire.
We rijden door prachtige landschappen naar Ruteng, Bajawa, het tradionele dorp Bena, een hotspring en door naar Riung. Onderweg ontmoeten we Tony bij een restaurant. Hij is een gezellige Spanjaard die graag praat. Overal, altijd, met iedereen, vol overgave en het liefst in het Spaans. De chauffeur van Tony wordt tijdens het eten de beste vriend van onze chauffeur, dus vanaf dat moment reizen we samen. We blijven twee nachten in Riung en varen een dag door het 17 Islands National Park. We zien honderden vliegende honden (grote vleermuizen), komen langs prachtige witte stranden en snorkelen tussen het mooiste koraal dat ik ooit heb gezien. Er wordt geluncht op het strand met gebarbecuede verse vis, noodels, rijst en gemixte groente. Wat zijn we toch een stelletje bofkonten! Lunchen op een onbewoond eiland met uitzicht op de helderblauwe zee… Dat is toch iets waar je over dagdroomt wanneer je op een druilerige herfstdag je bammetjes met pindakaas zit te eten op kantoor? Alleen nog melk uit een kokosnoot en dan is het plaatje compleet.
We stappen de volgende dag vol energie weer in de auto. Via blue stone beach, Ende en een lokale markt rijden we door naar Moni. Flores is nog niet zo toeristisch, dus onderweg wordt er enthousiast gezwaaid. “Hello mister!” Niels zit voorin de auto terug te zwaaien als de paus in zijn pausmobiel. In Moni moeten we nog op zoek naar een hostel. We komen uit bij Bintang Lodge en dat is meteen heel gezellig. De eigenaresse, Cynthia, is een hele vriendelijke, directe en grappige vrouw. In de bar naast haar accommodatie ontmoeten we een leuk Nederlands stel dat de andere kant op reist (van Maumere naar Labuan Bajo). De rest van de avond zitten we dus reisverhalen en tips uit te wisselen.
De volgende ochtend gaat de wekker om 03:50 uur. Waarom zo vroeg? – Omdat we om 4 uur vertrekken naar de berg Kelimutu om daar de zonsopkomst te zien. Het is zo mooi om de wereld om je heen te zien veranderen van een heldere sterrenhemel naar de warme rode gloed, dan alle kleuren van de regenboog en vervolgens naar een blauwe lucht met kleine witte wolkjes. Een goed begin van de laatste dag van onze roadtrip door Flores. We rijden terug naar Bintang Lodge voor een ontbijtje (een pannenkoek met passievrucht) en vertrekken dan richting Maumere.
Het hostel dat we in gedachten hebben blijkt vol te zitten. Shit, gisteren hadden ze online nog vier kamers beschikbaar. De eigenaar blijkt een Nederlander te zijn en hij is zo aardig om ons gebruik te laten maken van de WiFi. We zoeken snel naar een alternatief, maar alle beschikbare plekken in Maumere blijken heel duur te zijn… op ééntje na. Onderaan de pagina vind ik een betaalbare accommodatie die nog geen beoordelingscijfer heeft. We springen in de auto en rijden naar Asli Authentic Homestay. Als we aankomen zien we twee mensen op een scooter achter het huis vandaan komen. Het zijn de eigenaren. Een Indonesische jongen en een Duits meisje. Ze hadden geen gasten meer verwacht, maar er is nog plek en we worden met open armen ontvangen. We halen onze tassen uit de auto en nemen afscheid van onze chauffeur. Ondertussen staat er al thee voor ons klaar met vers gebakken Duitse appelcake. Het hele dorp loopt uit om ons gedag te zeggen. “We zijn nog maar drie weken open, dus ze vinden toeristen hier nog heel bijzonder.” vertelt het meisje. Ons avontuur door Flores sluiten we af in stijl met lokaal eten (mega lekkere cassave saté, gekookt door de tante van de jongen), Bintang, een uitgebreide sessie foto’s delen en een paar laatste spelletjes Uno met Louisa en Tony.
